शिवनेरी किल्ला

सुगंधी फुलांची दरवळ
आसमन्तात पसरली
माझीही मनस्थिति तेव्हा
धुंद श्वासात ओसरली

 

शब्द वाचताना शब्दान्च्या रूपात
मी तुझा प्रतिमेला पाहतो
शब्द शब्दातुन अर्थ साठवुन
माझाच् मी न राहातो 

शब्दांशी खेळताना नेहमीच जपून खेळावे
ओंजळीत घेताना त्याना जपून धरावे
सांडू नये याची दक्षता घ्यावी
आकाश आणि धरती शब्दान्निच एकत्र मिळावी

बहर आला सृष्टीला
बहर आला निसर्गाला
तोच वाहणारा निर्मळ झरा पाहून
कोन्दलेला आवाज मुक्त झाला

तुला नव नाही म्हणूनच
विश्वास माझा दृढ आहे
तुझ्या मनात एक हलकिशी
प्रेमाला जिंकण्याची लुड्बुड आहे

त्या आदळनार्‍या लाटा
माझ्यासाठी जागतच नाहीत
कितीही प्रयत्न केले तरी
तिथून पाय निघतच नाहीत
____________

जन्मोजन्मिच्या या नात्यात
रंग मी भरला आहे
तुझ्या या दूराव्याने
गंध पुरून उरला आहे

शब्द सांडले तरी त्याना आनंदात वेचावे
पुन्हा वाया जाऊ नये म्हणून एकत्रित रचावे
त्यात असतो रंग भावनांचा ओला
कधी कधी प्रेम तर कधी संघर्षाचा ओलावा

बहरलेल्या मैत्रीचे आपल्या
गोंडस असे स्वरुप
रंगात रंग मिसळुनी
देऊ नवीन रूप

निराश मनाला सावरतात ते शब्द
अहंकारी मनाला शमवितात ते शब्द
कितीही गटांगळ्या खाल्ल्या तरी
पुन्हा जागेवर येणारे असतात ते शब्द

शब्दाना कधी आसवांत नहावे
भिजतात जेव्हा शब्द त्यांच्या आधाराला जावे
जीवन शून्य असते शब्दाविना
यातच तुम्ही शब्दाची महती जाणा

मी नक्कीच जिन्केन उद्या
याची खात्री मज आहे
प्रयत्न आणि संघर्ष यांचा
माझ्यावर नेहमीच साज आहे

प्रत्येक पाऊल उचलताना
मी माझ्यात मला जाणतो
जीवन काय शिकविते
त्यातूनच उत्साह आणतो

माझ्यासमवेत जगताना
तू किती भावुक होतोस
सर्व काही मलाच देऊन
तू रिकामा कसा राहतोस

सर्वजण एकत्र आल्यावर
कामे पण लगेच होतात
एकमेकांच्या हातात हात घालून
चुटकिसरशी निघून जातात

प्रेम आणि आपुलकी हे दोन्ही
नात्याची देतात साक्ष
त्यात असतो विश्वास
नेहमीच राहावे लागते दक्ष

सुख दुखाचा विचार करताना
मी तुलाच समोर पाहिले
माझे संपूर्ण जीवनच
तुझ्या माझ्या प्रेमाच्या नावे वाहीले

मी तर नेहमीच तुला
होकारातच मानतो
वेडापिसा होऊन तुझ्यासाठी
तुझे मन जाणतो

जेव्हा माझे दुख पाहिलेस
विश्वास मला मैत्रीचा तेव्हाच कळला
नजर वळली तुझ्याकडे तेव्हा
तुझ्या नयनी अश्रू तरळला

तुझी न माझी शुद्ध मैत्री
कोणीही सामान्य जानेल
लिहायला गेलो मैत्रीच्या आठवणी
तरी एक पूर्ण कादंबरी बनेल

बोध घेतला मी फुलपाखराकडून
त्याचे जीवन असते छोटे खूप
आनंदाने उडत असलेले बघून
मला पण येतो नेहमीच जगण्यास हुरूप

अशी उत्साही मने आमची
नेहमी नेहमीच होत नाहीत
जोपर्यंत आपल्यासारखे मार्गदर्शक
आम्हाला लाभत नाहीत

ताल लय सूर नाद
मैत्रीत माझ्या घुमला
निशिगंध व गुलाब दारातला
एकाच वेळी उमलला

जीत आणि हार दोन्ही
सुख दुख जीवनात आणतात
चिकटुन असतात एकमेकाला पण
एकमेकांना विरोधक मानतात

तोच रूसवितो तोच फुगवितो
आपण मात्र निमित्त असतो
विधिलिखित असतो जीवनाचा पाढा
बाकी सर्व तोच लिहीत असतो

स्वप्न होते मोठे जीवनाचे
अगोदरच आल्या लाटा
नियतीतच लिहिले होते
नव्हत्या त्या माझ्या वाटा

सहन कर हेच सांगणे
काहीच करू शकत नाही
नशिबात आलेला खेळ
कुणीच सावरू शकत नाही

शब्दांचा अर्थ कोणीही
मूकपणे सुद्धा जाणतो
कुठलेही भावबंध न ठेवता
मी त्यांना एका साच्यात आणतो

याच अशा काव्यपुष्पाची
मला नेहमीच गरज भासते
कवितेत जान आणण्यासाठी
अशा वेलींची नेहमीच आस असते

नाव काहीही असुदे नात्याचे आपल्या
जीवनात नेहमीच फुलत राहील
निर्मळ साथ मिळून एकमेकांची
मनात नेहमीच झुलत राहील

जेव्हा मनातून वाढतो
नात्यानात्यातील गुंता
कोडी सुटतात आपोआप
जास्त खोलातिल न जाणता

आनंदाच्या वेळी नेहमीच मी
असाच मागे राहतो
प्रत्येक वेळी असाच पश्चाताप होऊन
दुखात जीव राहतो

सागराच्या लाटान्ना जेव्हा
दुरुनच मी पाहतो
नाते त्यांचे सागराशी
तन्मयतेने मी जाणतो

आज माझे मला शोधणेही
कठीण होऊन बसले
चुक झाली माझीच जेव्हा मी
प्रतिकार न करताच हाल सोसले

मन हळव होत माझ
हिरवा निसर्ग पाहताना
बागडतो मी स्वछन्दी हवेत
हिरवी पिके डोलताना

हे निसर्गाचे दान सर्वांच्या
नेहमीच पडते पदरात
भेद नसतोच मुळी
ह्या निसर्गाच्या कधी उदरात

निसर्गाची शिकवण आपल्याला
खूपच असते न्यारी
म्हणून तर निसर्गात मुक्त कंठाने
द्याविशी वाटते जोराची आरोळी

फुलांची कविता